خواندن مجموعه داستان “گنبد کبود” مواجهه با جهان محتمل است؛ جهانی ممکن اما غریب. اسدی در این مجموعه، داستان هایی طرح می کند که هیچ وقت از ذهن مخاطب حذف نمی شود، داستان های او از زاویه ای دیگر به جهان می نگرد، زاویه‌‌ای که سعی می‌کند جهان واقعی را به داخل مرزهای خیال بکشاند. به عنوان مثال در داستان برج که یکی از بهترین داستان های مجموعه است، چنان ملموس از تبدیل شدن زنی گناه‌کار به حیوان صحبت می کند و بحث بین گربه یا سگ شدن او گرم است که غریب بودن ماجرا به راحتی پذیرفته می شود. به نظر می رسد نویسنده با طرح چنین داستان هایی در حال برهم زدن مختصات واقعیت و مکاشفه ای جدید است. از این منظر داستان های مجموعه گنبد کبود همگی داستان های شناختی و مکاشفه ای هستند. در خود داستان گنبود کبود این مکاشفه مشهودتر است؛ یک عاشقانه رویایی که حضور حاضر و غایب معشوق است.
