«نوشتن یعنی رهاشدگی از تمامی قید و بندهای بشری. یعنی فوق بشر شدن. یعنی رفتن به مرزهای ناشناخته‏‌یی که قابل مکاشفه‏ ست و تا به حال کسی کشف‏‌اش نکرده ‏است و فقط نویسنده با قدرت تخیل وحشی‏ اش که کوله ‏بار پرواز می‏‌بندد و روح‌اش را عرق می ‌ریزاند، و جسم‌‏اش را هم، تا در لذت شهودآمیز جستجو به لحظه‏‌های جاودانه‌یی برسد که تجربه‏‌اش فقط از او می‌توانسته است بربیاید. حرف زدن و عمل کردن از جانب آدم‏‌هایی که هرگز وجود نداشته‏‌اند و نخواهند داشت، با چهره‏‌ها و جنس‌ها و سن‏‌های گوناگون‌شان، لذت رهاشدگی در متن داستان را خواستنی‌تر و بی‌‏انتها‏تر می‏‌کند. کشتن زندگان و زنده ‏کردن مردگان، سیر آفاق و انفس زمینی و آسمانی، تجربه‏ حس‏‌ها و حرف‌ها و اعمالی که هرگز از او و دیگران سر نزده ‏ست، و تکرار سوال‏‌های بی‏‌جوابی که همیشه دغدغه‏‌اش بوده ا‏ست و خواهد بود، نوعی جادوگری‌ست که فقط با کلمه خلق می‌شود و با هیچ لذتی در دنیای امروز قابل قیاس نیست. جادوگری با کلمه حرفه نویسنده است.» در قسمتی از داستان می‌خوانیم: «دلم یک لیوان آب یخ تگرگی می‌خواهد. از آن‌ها که عرق روی پیشانی آدم می‌نشاند. همین نیم ساعت پیش آعلیجان زنگ زد و بعد از هشت سال بم گفت داچ عزیز. من چلمن آنقدر با موچول خانم ها سرگرم خاله بازی بودم که یادم رفت بپرسم از کجا زنگ می‌زند...»