احمد آرام یکصد سال پیش در یکی از محلههای تهران قدیم دیده به دنیا گشود. از عمر او یکی دو سال بیش نگذشته بود که نهضت مشروطیت در ایران پای گرفت، نهضتی که سرزمین ما را در آستانه دورهای جدید قرار داد و فصلی نو در تاریخ آن گشود و نسلی را پرورد که آرمانهای بزرگ ترقیخواهی و پیشرفت را در حیطههای سیاسی و فرهنگی و اجتماعی در سر داشتند. دوران خردسالی و نوجوانی او در حال و هوای پرکشمکش سالهای پایانی سلطنت قاجارها گذشت. در همین سالها بود که دوره دبیرستان را به پایان رساند و سپس در مدرسه حقوق و طب که بهتازگی تاسیس شده بودند، به ادامه تحصیل پرداخت. دو سال در مدرسه حقوق تحصیل کرد و دوره مدرسه طب را تا سال آخر خواند، اما این هر دو را به سودای معلمی کنار نهاد و در سالهای نخست کار، به دبیری در مدارس اصفهان و شیراز پرداخت. خیلی زود به کتابنویسی روی آورد و نخستین کتاب خود را با عنوان هدیه سال نو در بیستویک سالگی نگاشت. سپس با همکاری دو تن از همدرسان خود، نخستین کتابهای درسی فیزیک و شیمی دبیرستانها را تالیف کرد و از آن پس، در طول زمانی نزدیک به هفتاد سال، بیش از یکصد کتاب ارزنده را که غالبا در زمینههای گوناگون علوم جدید تالیف شده بودند، از سه زبان انگلیسی و فرانسه و عربی به فارسی ترجمه کرد.» در قسمتی از کتاب میخوانیم: «احمد آرام در دوران کهولت و بهتر بگویم در مرحله پیری نیز ذخیره بسیار غنی واژگانی که در ذهن داشت، با سهولتی شگفتآور استفاده میکرد و در سن و سالی که همگان در اثر نسیان سالخوردگی ابتداییترین معلومات خویش را از یاد میبرند، دشوارترین لغات و اصطلاحات را به آسانی و درستی به یاد میآورد.»
