نه مرد را بلکه نویسنده را، که برایم آن که پشت این قلم بود اهمیت داشت نه آن مردی که در زندگی بود و یا زندگی آمده بود و مشغولیت‌های کاری و فکری مرا از آن نوشته دور کرده بود. برای گریز از جهنم جمهوری اسلامی به سوی تبعیدگاه‌هایی که نمی‌دانستیم چه‌اند و چگونه‌اند و چه زبانی و مرا

در ارائه امکانات آموزشی به زن و مرد هم اولویت با زن است. یعنی تحصیل دختران اولویت دارد.

تهیه و تنظیم: آیدین فرنگی 3 مرداد 1389 اشاره: سفر یک نویسنده خارجی به ایران و تشکیل نشست معرفی و بررسی احساس می‌کردم ایران باز هم شبیه هیچ کدام از آنها نیست و چیزهایی را در درون خود نهفته است که می‌تواند مرا نویسنده در مقدمه‌ای که برای خوانندگان ایرانی نوشته جمله درخشانی دارد: «من تا حد جنون از کشورم برای اینکه مرا من خواهش می‌کنم با یک سوء‌تفاهم کوچک مرا همه‌ی ادبیات معاصر روسیه یا نماینده‌ی نویسندگان این کشور قلمداد

در موردِ این اثر “مرد دویست ساله” واقعاً نمی‌شود چنین حکمی داد.

زنده پا‌ها و مرده پا‌ها، لالی، به خدا که می‌کشم هرکس که کشتم) یارعلی پورمقدم (داغم سی رویین تن) علی مراد فدایی نیا (برج‌های قدیمی) و سیدعلی صالحی (یقه چرکین‌ها)… قباد آذرآیین (حضور، شراره‌های بلند) و فرهاد

زن به‌‏نظر آزاد‌تر از مرد مى‏‌آید، فراموش‏کار‌تر به جزئیات زجر، به دوزخ، به خطاهاى متقابل‏شان. مرد هنوز در زجر کشیدن جوان است، دست و پا مى‏‌زند، مى‏‌خواهد زن را از زندگى‏‌اش بکَنَد، به احتمال قوى مرد بیشتر از زن در معرض زجرکشیدن قرار گرفته‏ است. زن این را مى‏‌داند، همچنین مى‏‌داند که مرد این زجر را مى‏‌طلبد، و بدون این زجر او مى‏‌تواند مردى سنگدل

مثلا گربه‌ای که در آن طرف خیابان، بیرون خانه‌ای پرسه می‌زند بازنمای حال و هوای گذشتهٔ مرد است.

جهانواره، ایجاد شده ولی جهانواره ای که تمثیلی یا دوگانه بودن خود را، یا به عبارتی مصنوعی بودن خود را فریاد

در شخصیت فرهاد که درواقع آدم اصلی داستان است هم، این منطق فرامنطقی دیده می‌شود. در مورد فرهاد و تصمیم عجیبش، ظاهر داستانی‌اش این است که خواهرش می‌خواهد ازدواج کند و پول ندارند و تنها نان‌آور خانه هم فرهاد است. خواهرش روی فرشی کشته می‌شود که فرهاد دوستش دارد و پس از مرگ خواهر می‌شود تکه‌ای از وجودش. ‌ می‌شود روشن‌تر بگویی؟ اگر من خانواده آقاخان را برمی‌دارم می‌برم تالار وحدت که کنسرت فرهاد را ببینند و

متأسفانه کار مرا در مقام کار یک بیگانهٔ دور از خانواده می‌بینند.

از هفده سالگی تخلص ادونيس را برای خود بر می‌گزيند و تأکيد می‌کند که «اين تخلص مرا از نامم علی و تعلقی

از روابط مرید و مرادی موجود در ادبیات فارسی هم به شدت بدم می‌آید و متأسفانه این گونه روابط قرون وسطاییِ