نويسنده  به مطالعه عقايد يكی از برترين كارگردان‌های تئاتر جهان، رومئو كاستلوچي و آثار گروه تئاتر او به نام رافائل سانزيو می‌پردازد. او از اين طريق نگاه انتقادی كاستلوچي نسبت به تئاتر و زمينههای فكري بازتاب يافته در گروهش را نمايش میدهد، همچنين رابطه ميان فلسفه، اخلاق و تئاتر را در آثار او بررسی میكند.
در چهار دهه گذشت جریان تئاتر در دنیا شاهد تحولات زیادی بوده است. چهره‌های مهم، هرکدام به شکلی امکانات تئاتر را گسترش داده‌اند و باتجربهٔ ناشناخته‌ها، معنای جدیدی از تئاتر آوانگارد پیشِ روی مخاطب گذاشته‌اند.
در این میان، آنچه رومئو کاستلوچی را به‌عنوان یکی از مهم‌ترین کارگردانان تئاتر دنیا برجسته و متمایز می‌کند، کشف دوبارهٔ رابطهٔ عمیق میان تئاتر و فلسفه است. برای کاستلوچی تئاتر، سوژهٔ تأملات فلسفی و اخلاقی است. تئاتر رافائل سانزیو که در سال ۱۹۸۱ توسط رومئو کاستلوچی و چند نفر از اعضای خانواده‌اش پایه‌گذاری شد، همواره در صف مقدم عصیان علیه شیوه‌های تئاتر مرسوم و تئاترهای مدعیِ بازنماییِ حقیقت بوده است.
در ایران رومئو کاستلوچی را بیشتر از طریق تماشای فیلم اجراهایش می‌شناسند، اما متأسفانه به‌جز مطالبی پراکنده که اغلب دارای اشکالاتی هم هستند مرجع قابل‌اعتنایی برای شناخت عمیق‌تر او و آثار گروه تئاتر رافائل سانزیو وجود ندارد.