جامعه‌ی ایران از اواسط یا اواخر دوران قاجار از یک جامعه‌ی سنتی به یک «جامعه‌ی ناموزون با غلبه‌ی وجه سنتی» تبدیل شد. اما به نظر می‌رسد در سه‌چهار دهه‌ی اخیر این نسبت واژگونه شده و به یک «جامعه‌ی ناموزون اما با غلبه‌ی وجه مدرن» تبدیل شده است. این تغییر در بستری اتفاق افتاده است که از زاویه‌ی آن می‌توان جامعه‌ی ایران را به قبل و بعد از انقلاب ۱۳۵۷ تقسیم کرد؛ انقلابی که حکومتِ جایگزین پس از آن، برخلاف ایدئال‌ها و وعده‌های اولیه، روزبه‌روز به یک حکومت اقتدارگرای دینی با درون‌مایه‌ی جزمیت‌های فقهیِ متعلق به یک دوران تاریخیِ سپری‌شده تبدیل شد؛ همچنان که روزبه‌روز به‌لحاظ اقتصادی فاسدتر و به‌لحاظ سیاسی سرکوبگرتر شد و در سیاست خارجی فرسنگ‌ها دور از منافع ملی به ماجراجویی‌های سیاسی و عقیدتی دست زد.