شاهنامه‌ی حکیم ابوالقاسم فردوسی توسی برای خوانندگانش در نقش‌های گوناگونی ظاهر شده است و هر اندیشمندی به اقتضای آینده‌ای که برای خود تصور می‌کرده و امکان‌هایی که مترصد تحقق آنها بوده در رجوع به این سنت حکمی و ادبی بهره هایی متناسب از آن بر‌‌می‌گرفته و به شیوه‌ی خاص خود از آن استقبال می‌کرده است. اساساً رجوع به میراث سنت ایرانی همواره در تناسب عمیقی با طرح های آینده کسی است که به این سابقه باز‌‌می‌گردد. کتاب پیش‌روی «استقبال از شاهنامه در سده‌های میانه بسانِ آینه پادشاهان» چنین امکانی را در شاهنامه‌ی فردوسی یافته است و به خوانندگان توجه ‌می‌دهد که چرا این اثر سترگ به منزله‌ی منبعی از حکمت و اندرزِ ایران باستان در باب سلطنت، درک خوانندگان خود را از مفاهیمِ مربوط به قلمرو پادشاهی افزایش ‌می‌دهد. رجوع به شاهنامه این دفینه‌ی گرانبهای فرهنگ ما کوشش برای تکرار گذشته نیست بلکه توجه‌یافتن به امکاناتی است که در بطن خود ‌می‌تواند طرحی را متناسب با گذشته تاریخی ما برای آینده رقم زند.