"زبان زنده" به قلم "منوچهر انور" اثری است زاده ی تجربه و پژوهش نویسنده اش، که در آن از فراز و نشیب های زبان فارسی سخن می گوید و این زبان گران بها و گوهری را در بستر تاریخی و فرهنگی آن از دوره ی مشروطه تا حال مورد نقد و بررسی قرار می دهد. "زبان زنده" که اکنون "منوچهر انور" آن را به شکل یک کتاب مستقل ارائه نموده، در ادامه ی مطالبی مطرح شده که نویسده در یک مقدمه برای نمایش نامه ی "عروسک خانه" به قلم "هنریک ایبسن" به رشته ی تحریر درآورده بود. در آن مقدمه تلاش شد تا اهمیت و پویایی "زبان زنده"، برجسته سازی شود و مرزگذاری هایی که جمعی از سنت گرایان میان نوشتار و گفتار قائل می شوند را از بین ببرد. اما این مساله دارای ابعاد مختلف و حائز اهمیتی است که نمی شد به یک مقدمه در این زمینه اکتفا کرد و "منوچهر انور" آستین همت را بالا زده و کتاب پیش رو را به نگارش در آورد. "منوچهر انور" در این اثر از مسائل مختلفی سخن رانده است که زبان گفتار و الفاظ عامیانه، تفاوت های ساختاری میان الگوهایی گفتار و نوشتار، جایگاه گفتار در سخنوری و شعر، ساده اندیشی های تاریخی، مطالبی مرتبط با ایرج و دهخدا و جمال زاده، بسط ساده نویسی، آزادی خرد عام و اسارت ذهنی فرهیختگان تنها بخش کوچکی از آن ها می باشد. این اثر با بیش از سیصد صفحه مطلب پژوهشی و حلاجی شده، راهنمای خوب و خوانش لذت بخشی را برای افرادی فراهم می کند که می خواهند چیزی بیشتر از معانی ظاهری یک "زبان زنده" بدانند.