هدف از پرداختن به جنبش بابیه و برکشیدن نام باب و زرین‌تاج یا طاهرهقره‌العین و یاران آنها و تحلیل نامتداول آن حرکت، یعنی هدفی که در آنهنگام حتی به ذهن هیچ صاحب قلمی خطور نکرده بود، به‌ویژه در اوج اقتدارنظام شاهنشاهی و حزب واحد رستاخیز و نیز در کشوری که نه تنهاتاریک‌اندیشان، بلکه نامدارترین مورخان آن نظیر احمد کسروی و فریدون آدمیتنیز از "فتنه باب" سخن گفته بودند، تنها این بوده است و بس: زدودن گرد و غبار هزارساله از ادبیات الهی و کلامی و عرفانیو فقهی درباره‌ی "مهدی"و "مهدیگری"، و پرتو افکندن و نمایان ساختن امکاناتبالقوه این مهدیگری برای دستیابی به قدرت سیاسی. آن "امکانات بالقوه‌ی یکهزار و چند ساله"، در سال ۱۳۵۸/ ۱۹۷۹با "امکانات بالفعل زمانه" درهم آمیختو بنیاد نظام شاهنشاهی را ویران ساخت، و نظام مهدیگری فقاهتی را جایگزین آن نمود، و بدین‌گونه، آن احساس سال ۱۳۵۴/۱۹۷۵، در سال ۱۳۵۸/۱۹۷۹رنگ واقعیت به خود گرفت. ( از مقدمه کتاب)
