به گفته الی ویزل تا زمانی که در آشویتس با چشم خود کامیونی از بچه ها را که به درون گودالی از آتش ریخته بودند ندیده بود هیچگاه گمان نمیکرد که در قرن بیست میلادی چنین اتفاقی بیفتد و جهانیان شاهد چنین صحنه هایی باشند و سکوت کنند او همه اینها را کابوس میدانست و باور نمی کرد. در چنین شرایطی بود که شراره های عصیان در برابر خدا در وجود این نوجوان پانزده ساله زبانه میکشد درست زمانیکه پدر الی به همراه جمعی دیگر از یهودیان در مسیر رفتن به گودال مرگ و در حال گریه و زاری دعای مردگان قدیش را میخواندند و میگفتند: نام او متعالی و مقدس باد الی با خود می اندیشید که چرا باید نام خدا را تقدیس کنم.