نویسنده، تألیف خود را با شاه سلطان حسین آغاز کرده ‌است، ایران دورۀ صفویّه و طریقۀ پیدایش این سلسله و سجایای هر یک از شاهان این دودمان را به وجه ایجاز نمایانده‌است. این متن با همۀ ایجاز و فشردگی، خواننده را به کنه سوابق ایام صفوّیه واقف می‌سازد و علل انحطاط و زوال این خاندان را به‌طور موجّه در نظر وی مبرهن می‌دارد. باید گفت، بالاخص در این دو فصل بحثی ممتّع صورت‌گرفته است که نه‌فقط دانش‌پژوهان بلکه همگان را به کار آید. مؤلف، بنا بر همان رویّۀ دانش‌پژوهانۀ خویش، که کارش را، به‌طورکلی، با ذکر سند و دلیل ارائه کرده، تتبّع و تحقیق خود را، بالاخص در مورد حوادث اصفهان و آن ایام بلاخیز بر اساس شواهد عینی اعمّ از ایرانی و جز آن قرار داده ‌است.