تری ایگلتون در ایدئولوژی زیبایی‌شناسی، که شاید مهم‌ترین اثر و یکی از جاه‌طلبانه‌ترین آثار اوست، خاستگاه‌ها و ضرورت‌های پنهان در پس شکل‌گیری حوزه‌ای که «زیبایی‌شناسی» نام گرفت را مورد بحث قرار می‌دهد و مسیرِ دویست‌وپنجاه‌ساله‌ی سنت تفکر اروپایی درباره‌ی هنر را در پرتو نسبت‌های لاینفکِ سه ضلع‌ حقیقت (فلسفه)، زیبایی (هنر) و خیر (اخلاق) مورد بحث قرار می‌دهد. آن‌چه به روایت ایگلتون قوت و فوریت می‌بخشد، فهم این نکته است که نظریه‌های هنر متفکران عصر مدرن در حقیقت گره‌گاه مهم‌ترین مسائل انسانی و تاریخی‌ِ این دورۀ پرتلاطم است. به این ترتیب، روایت ایگلتون از تاریخ زیبایی‌شناسی مدرن به جای آن‌که صرفاً مروری بر «دیدگاه‌های مختلف متفکران درباره‌ی هنر» باشد، با در نظر داشتن پیوندهای زیبایی‌شناسی، اخلاق، و سیاست، درکی عمیق از علت آن حسِ ضرورت، معنا، و اهمیتی را به ما می‌بخشد که در عصر مدرن با ایدۀ هنر، اثر هنری، و «تجربۀ زیبایی‌شناختی» همراه گشته است. ایگلتون در چهارده فصل کتاب به ترتیب به متفکران انگلیسی، کانت، شیلر، فیشته، شلینگ، هگل، شوپنهاور، کیرکه‌گارد، مارکس، نیچه، فروید، هایدگر، بنیامین و آدورنو می‌پردازد، و در فصل آخر نیز ضمن پرداختن به فضای پست‌مدرنیستیِ دهه‌های آخر سده‌ی بیستم و طرح دیدگاه‌های متفکرانی چون فوکو، لیوتار، و هابرماس، جمع‌بندی خود از بحث را ارائه می‌هد.