پرسش اصلی کتاب این است که آیا می‌توان با تلاش در بازسازی باغی با عوامل هویت ایرانی، که در میراث غنی ایرانیان «سنت، ایرانیت، دین، و تجدد» خوانده شده است، سرنمونی موفق برای بازیگری و نقش‌آفرینی عرضه کرد؟ پاسخ کتاب این است که مثال‌های فراوانی وجود دارند. اما به گمان نویسنده سرآمد آن‌ها حافظ بزرگ است که ابزارهایی کارساز در سه سپهر روشی، محتوایی و عملی به‌جا گذاشته است. وی بر اساس روش «نظربازی» مفاهیمی کلیدی، مهم و سرمد را ابتکار کرده است، روشی که ایجاب می‌کند مفاهیم نظری و عملی وی عیناً تقلید نشوند، بلکه به‌عنوان افق و نمونه تلقی شوند. بر هر شخص یا نسلی واجب است برای خود متناسب با شرایط مکانی و زمانی ترکیبی مبتکرانه و روز‌آمد از این مفاهیم بسازد. این افق و نمونه از پنج مفهوم کلان ساخته شده است که عبارت‌اند از: عشق، ایمان، ادب، رندی، و مریدی. در این کتاب نه‌فقط این مفاهیم بسط داده شده است بلکه آن‌چه کتاب را عمق بیش‌ترین می‌بخشد روش تاریخی گفتمانی مؤلف است که کتاب را به اثری گسترده و پیچیده، هم در زمینه‌ی زندگی فرهنگی/ فکری ایرانیان و هم در زمینه‌ی بازیگریِ فاخر و واقع‌گرایانه‌ی حافظ، تبدیل می‌کند.
