کیارا مِتزالاما: من این داستان را نوشتم تا فصلی دور اما سرنوشت‌ساز از گذشته‌ام را به یاد بیاورم. وقتی پدرم به عنوان سفیر ایتالیا در نوامبر ۱۹۸۰ به ایران فرستاده شد، من هشت ساله بودم. آن زمان ایران کشوری خطرناک و تهدیدآمیز تلقی می‌شد اما در خاطرات من، ایران پر از زیبایی، با گذشته‌ای بس غنی و رمز‌آلود و مردمانی سخاوتمند ثبت شده. ملتی سرزنده که به دلیل جنگ و مجموعه‌ای از پیچیدگی‌ها و هرج و مرج سیاسی، به ظلمت کشانده شده بود.
من آن موقع کودک بودم و تصمیم گرفتم آن سادگی کودکانه را در نقل این داستان پیچیده و چندوجهی حفظ کنم تا آن حس حیرت و شگفتی را که در آن سه تابستان اقامتم در ایران تجربه کردم به خوبی انتقال بدهم. من و برادرم در آن باغ بی‌انتها بازی می‌کردیم. با وجود تمام آنچه پیرامون ما می‌گذشت، در آن باغ آزادانه به ماجراجویی‌های هیجان‌انگیز می‌پرداختیم.
آن‌جا بود که این دختر کوچک تازه درک کرد بزرگ شدن به چه معناست. اینکه چرا مردم به سبب افکار، رفتار یا جنسیت‌شان مورد بازخواست قرار می‌گیرند؟ جنگ چیست؟ چطور می‌توان کودکان را در مقابل نفرت، تروریسم و بنیادگرایی حفاظت کرد؟  پرسش‌هایی که هنوز بعد از چهل سال با بعضی از آنها درگیریم.
اما شخصیت اصلی این رمان، باغ ایرانی قدیمی سفارت ایتالیا در فرمانیه تهران است که متعلق به نوادگان سلسله‌ی قاجار بوده که در ابتدای قرن بیستم می‌زیسته‌اند. باغ نماد معصومیت کودکی است و همین‌طور افسون و نوستالژی گذشته را درخود دارد. دو حسی که در سنت شاعرانه ایرانی نهفته است، مکانی گمشده و گرانمایه که تو هیچ‌گاه از اشتیاق و جست‌وجوی آن دست برنمی‌داری.