برخی والدین، درست مثل نجاری که تنهٔ درخت را بُرش می‌زند و از آن چند صندلی می‌سازد، طبق نقشه، برای تربیت فرزندانشان طرحی کامل و دقیق در ذهن دارند. آنها آینده فرزندان را به‌دقت تصور می‌کنند و می‌کوشند تا آنها را طوری شکل دهند که به آن طرح ایدئال تبدیل شوند. در مقابل، والدینی هستند که برای شکل دادن به فرزندان تلاشی نمی‌کنند. آنها به باغبانی می‌مانند که از کودک همچون گیاهان حساس باغچه مراقبت می‌کند. فرزندان را در بستری امن و آزاد پرورش می‌دهند و اجازه می‌دهند تا هر یک از آنها، موجودی مستقل و یگانه و خلاق شود. آلیسون گوپنیک، استاد روانشناسی رشد و کودک در دانشگاه برکلی، که خود هم مادر است و هم مادربزرگ، این دو الگوی والدین را در کنار هم گذاشته و به ما می‌آموزد که باغبان باشیم، نه نجار.