«نمی‌دانستم عشق چه جور چیزی است. به نظر چیزی مربوط به فیلم‌ها می‌آمد، به آدم‌های دیگر، دوره‌های دیگر، زمان‌های دیگر. چیزی که دوره‌اش تمام شده. مال فیلم‌های هندی بوده یا جدیداً فیلم‌های ترکی‌ای که ماهواره نشان می‌دهد. حتماً مسخره‌ام می‌کنی که دارم عاشق یک پسربچه می‌شوم، اما باور کن این‌جور نیست. حرف‌هایش اصلاً شبیه بچه‌ها نیست. شبیه یک مرد سی چهل ساله حرف می‌زند. جدی و باشعور. حتماً خیلی سختی کشیده که این همه پخته شده. سختی آدم را پخته می‌کند و او یک مرد کامل شده. روحیه‌ام عوض شده. خودم نمی‌دانم چطور شده‌ام. شاید اگر توی سن پایین‌تری دچار این حالت می‌شدم و تجربه‌ای داشتم، می‌توانستم بفهمم که چه جوری شده‌ام و باید چه کار کنم. شاید هم حق با تو باشد و باید با یک مشاور صحبت کنم. نمی‌دانم. گاهی گریه می‌کنم، اما گریه‌ام غمگین نیست. انگار از زور خوشبختی گریه می‌کنم. گاهی هم می‌خندم و خنده‌ام از روی بدبختی است. این که چرا این‌قدر بین ما فاصله هست. به نظر تو، مادر و پدرش راضی به ازدواج ما می‌شوند؟ تفاوت سنی ما زیاد نیست. من جوان‌تر از سنم نشان می‌دهم. حداکثر سی ساله به نظر می‌رسم. تو چه می‌گویی؟ شاید داری فکر می‌کنی دیوانه شده‌ام. نمی‌دانم. شاید حق با تو باشد. چقدر من بدبختم. حالا که طعم خوشبختی را دارم می‌چشم، باید به‌خاطر چه چیز مسخره‌ای غصه بخورم. خدایا. گاهی به ذهنم می‌رسد پیش مادرخوانده‌اش بروم و بگویم عاشق مهرداد شده‌ام، می‌خواهم با او ازدواج کنم و حاضرم هر چه که دارم به نامش کنم. خرج تحصیلش را می‌دهم. اگر دوست داشت، به خارج از کشور می‌رویم. می‌توانم هر چه دارم بفروشم. خانه و طلاها و هر چه که دارم. نامادری‌اش حتماً از اینکه او از جلوی چشمش دور بشود خوشحال می‌شود. تو چه فکر می‌کنی؟»