مانگوئل در این کتاب می‌کوشد تا به میانجی دوازده اثر هنری از هنرمندانی نام‌آشنا همچون پیکاسو، کاراوادجو و پیتر آیزمن تا هنرمندانی کم‌تر شناخته‌شده همچون مرینا گارتنر، لاوینیا فونتانا و آلیژا جینو، بر پیوند و تعامل میان تصویر هنری و کنش خواننده تأمل کند. منظومه‌ای که در ذهن مانگوئل با نگریستن به هر یک از این آثار شکل می‌بندد به یمن دانش پروپیمان او بدل به گستره‌ای می‌گردد سرشته‌شده از هنر، ادبیات، تاریخ، فلسفه و الاهیات، منظومه‌ای مرکب از داستان‌ها، تصویرها و پرسش‌هایی که تلاقی‌شان نقبی تازه به اثر می‌گشاید، منظومه‌ای که در پرتو اخترانش مانگوئل گاه احساس می‌کند اثری که بدان می‌نگرد در آستانه‌ی پذیرش روشنایی است و گاه البته اذعان می‌کند با هر قدمی که به سوی اثر برمی‌دارد اثر یک قدم به جانب تاریکی عقب می‌نشیند. در تاریک‌روشنای این مسیر، به‌زعم او نگاه‌کردن به تصویرها یکی از راه‌های خواندن جهان است.