این کتاب نظریات پیشین درباره جامعه شناسی هنر را به نقد می کشد و بسط می دهد، نظریاتی که برخی شان بسیار دقیق و استادانه اند(ساتر، لوکاچ و بنیامین) و برخی دیگر جای ایراد دارند، مانند نظریات ارنست فیشر در ضرورت هنر، یا آنچه لوسین گلدامن در جامعه شناسی رمان مطرح می کند. در هر حال هدف این نوع جامعه شناسی هنر این است که ببیند خیال تا چه حد در زندگی جامعه ریشه دارد، بی آن که جزم اندیشی کند و تعصب اصولی به خرج دهد. جامعه شناسی هنر اگر به این شیوه عمل کند، می تواند مفهوم هنر را حتی برای خود هنرمند روشن سازد. با این شیوه، همچنین به جستجوی شکل های تازه هنری مفهومی هر چه فهمیدنی تر داده خواهد شد. بنابراین پیش از برداشتن نخستین گامهای ضروری برای انجام چنین پژوهشی، لازم است تکلیف برخی آشفتگی های زیبایی شناختی و ایدئولوژیک را، که مدتهاست راه تحول و شکل گیری جامعه شناسی تخیل را سد کرده اند، روشن کنیم.