جنگ و معماری نخستین کتابِ لبیوس وودز است که به فارسی برگردانده شده است. کتابی که قرار دادنِ آن در یک ژانر مشخص، کار دشواری به‌نظر می‌رسد. این کتاب، پیشنهادی است برای بازسازیِ سارایووی جنگ‌زده، سارایوویی که در زمان نگارشِ کتاب، زیرِ آتش توپ قرار داشت. خشونت حاکم بر شهر اما مرزهای خیال وودز را محدود نکرده است. زبانی که او در کتاب به‌کار برده، آن را از یک پیشنهاد فراتر می‌برد و به شعر نزدیک می‌کند. به این ترتیب ایده‌ی طراحیِ تئوری از لابه‌لای واژه‌های او نمایان می‌شود؛ تلاش برای رسیدن به شیوه‌ی نو و متفاوتی از اندیشیدن به، و نوشتن درباره‌ی معماری. کتاب در عین حال تاملی است در ماهیت معماری؛ اینکه معماری چیست، چه باید باشد، و چه می‌تواند باشد.
وودز مدافع معماری بود و هرگز چیزی نساخت. او بر این باور بود که اگر بخواهد چیزی بسازد، باید خواسته‌های کارفرما را بپذیرد، و اگر خواسته‌های کارفرما را بپذیرد، باید سازش کند و اگر سازش کند، کارش تجاری می‌شود. او تا آخرین لحظه به دیسیپلین معماری و پیشرفتِ آن متعهد ماند. او یک آموزگار بود؛ آموزگاری که خانه‌ی اصلی‌اش، مدرسه‌ی کوپر یونیون در نیویورک بود و بسیاری از شاگردانش، به چهره‌های مهمی تبدیل شدند. دنیای وودز، دنیایی است از فضاهای تجربی، فضاهایی که سکونت در آن‌ها دشوار، و نیازمند درجه‌ی بالایی از درگیریِ مخاطب است؛ چیزی که او امیدوار بود به شکل‌گیریِ شیوه‌های جدیدِ اندیشیدن و زندگی کردن بیانجامد.
مترجم در مقدمه کتاب می‌گوید:
زمانی که هنر و زندگی یکی می‌شوند، نیاز به پنهان کردنِ واقعیت‌ها کمرنگ می‌شود. تا جایی که امر واقعی نه‌تنها زیبا به‌نظر می‌رسد، بلکه زیباست. این تنها به این دلیل نیست که تمامِ چیزهایی که وجود دارند، معناها و ارزش‌های جدیدی به‌دست می‌آورند، بلکه به این دلیل است که چیزها دچار دگردیسیِ واقعی می‌شوند. معماری نباید از ترکیب شدنِ خود با چیزی که فرومایه‌ترین شکلِ بیان انسانی یا همان نشانه‌ی زشت خشونت بوده است، بترسد. معماری باید یاد بگیرد که خشونت را تغییر بدهد، با وجودِ آنکه خشونت می‌داند که چطور معماری را تغییر بدهد.
علاوه بر جنگ و معماری تا کنون سه کتاب دیگر نیز پیرامون آثار و اندیشه‌های لبیوس وودز با ترجمه پویان روحی توسط انتشارات کتابکده کسری منتشر شده‌اند: بیانیه‌ آرام، لبیوس وودز؛ یک الگو و لبیوس وودز؛ معمار.