رمان «خرچنگ ها بر ساحل» که داستان فراز و نشیب‌ها و تب و تاب‌های یک نسل است، بستر تاریخی سال‌های ۵۰ تا کشتار ۶۷را در برمی‌گیرد. این کتاب روایت مهری است که به عنوان یک تبعیدی از دریچه تنهائیش در برلین به سال‌ها و خاطرات گذشته‌اش بر می گردد و اینگونه نگاهی دارد به شهر و فرهنگی که در آن بزرگ شده و به تمام دوران قبل تا بعد از انقلاب و به تمام خوان هائی که باید پشت سر می‌گذاشت برای زنده ماندن. این داستان روایت آوارگی و غربت‌زدگی انسان‌هائی‌ست که در یک جامعه خودکامه حتی در کشور خود نیز به نوعی رانده شده و در تبعیدند. درست مثل خرچنگها که به خاطر مکروه بودن‌شان از نظر مذهبی، در سبد ماهیگیر ناآگاه جائی ندارند و او بی آنکه ارزش‌شان را بداند، نابخردانه بر ساحل پرتشان می‌کند. «به دریا فکر کرد که پائین رفته بود، به ساحل که با لیلی و فریده دمپائی در دست، پای برهنه شان را بر آن می فشردند، به اثر پایشان بر ماسه های خیس سینه ساحل و بعد به خرچنگ های کوچکی که برساحل به جا مانده بودند و تلاش می کردند با هر جان کندنی، خود را به دریا برسانند. مهری احساس می کرد همان خرچنگ مانده بر ساحل است.»
