براساس دیدگاه سنتی نسبت به رضاشاه و دور ٔۀ تاریخی 1941-1921م/ 1320-1300ش،دور ٔۀ فوق، عصر پرافتخاری بود که در طول آن به همت و جان فشانی سربازی دلور و وطن پرست، به نام رضاخان پهلوی، یک ارتش ملی جدید شکل گرفت که ایران را متحد ساخت و آن را از تجزیه نجات داد. این ارتش ملی، عشایر و ایلت یاغی و فئودال های غارتگر را سرکوب و مطیع دولت کرد. پس از جلوس رضاخان بر تخت سلطنت در سال،1925/1304 ایران الگوی غرب را در پیش گرفت. زنان با کشف حجاب از قیدوبند رها شدند. کارخانه ها، جاده ها و خط آهن ساخته شد. دانشگاه تهران بنا شد. براساس همین دیدگاه، انگلیس و روس در اوت /1941 شهریور ،1320 خیانتکارانه به ایران حمله کردند و رضاشاه پهلوی، فرمانروای لیق ایران را از تخت به زیر کشیدند و از کشور بیرون راندند و به این ترتیب تراژدی بزرگی را برای ایران رقم زدند. اما بررسی اجمالی برخی حقایق مهم این دور ٔۀ تاریخی، در همان ابتدای امر روشن می کند که تعابیر فوق چندان قرین واقعیت نیست و کتابی که در دست شماست، کوششی است برای ارائه درکی شفاف از دور ٔۀ تاریخی و روشن تر شدن آنچه در آن روزگار بر این دیار گذشت.