رسالهٔ منطقی – فلسفی یکی از کتاب‌های کلاسیک فلسفه است که در آن دشوارترین مباحث فلسفه و منطق مانند نسبت اندیشه و زبان و منطق، بررسی می‌شود. کتاب به مسائل فلسفی می‌پردازد و نشان می‌دهد چرایی و چگونگی طرح این مسائل پایه در بدفهمی منطق زبانمان دارد. معنی کل کتاب را می‌توان اینچنین خلاصه کرد: آنچه اصلاً گفتنی است به‌روشنی گفتنی است؛ و آنچه از آن نمی‌توان حرف زد، باید دربارهٔ آن خاموش ماند. پس کتاب می‌خواهد برای فکر کردن مرزی بکشد، نه برای فکر کردن، بلکه برای بیان افکار: به ‌منظورِ کشیدن مرزی برای فکر کردن، باید بتوانیم هر دو سوی این مرز را فکر کنیم (یعنی بتوانیم چیزی را فکر کنیم که فکر کردنی نیست).