کتاب ساده دل، در قالب داستانی مهیج که در طی سه روز به قلم فرانسوا ولتر خلق شده، روایتی است مفرح و همزمان بى‌رحم و ویرانگر که قصد دارد تا با بیانی طنز، از مفاهیم پیچیده‌ای که انسان امروزی با آن مواجهه می‌شود سخن بگوید.
فرانسوا ماری آروئه (François Marie Arouet) که بعدها نام ولتر را بر خود گذاشت، یکی از مردان بزرگ و موثر انقلاب فرانسه است. او در کتاب ساده دل (Candide)، خواهان آن است تا زندگی انسان کنونی را به چالش بکشد. انسانی که در پی سعادت است اما نه با پول، نه با رفاه و نه حتی با رسیدن به معشوق به آن نمی‌رسد. به راستی خوشبختی و نیک‌بختی را در کجا باید جست؟
موضوع کتاب ساده دل چیست؟
ولتر در خط به خط کتاب با استفاده از جملاتی زیرکانه شما را به فکر فرو خواهد برد. او با پرداختن به ماجراجویی‌های بیهوده و بی‌ارزش شخصیت اصلی داستان می‌خواهد تا شما را با دنیایی از بهت و حیرت رو به رو کند. کاندید، پسر جوانی که مجبور است به ارتش برود، و مصائب و مشکلات پیش رویش او را با مفهومی جدید از زندگی آشنا می‌کند.
کاندید متوجه می‌شود که هر حادثه‌ای که در زندگی افراد اتفاق می‌افتد، مسلما بهترین رویداد نخواهد بود. او و دوستانش بعد از ماجراها و حوادث مختلف، در پایان، کار بر روی مزرعه‌ای کوچک را انتخاب می‌کنند و می‌فهمند که مفهوم خوشبختی و سعادت، خیلی ساده‌تر و به ظاهر بی‌اهمیت‌تر از این است که آنان گمان می‌کردند؛ نظریه‌ای که در حمایت از اساسی‌ترین نوع واقع‌بینی، خوشبینی‌های افراطی و افکار متافیزیکی را نمی‌پذیرد.
بی‌شک، ساده دل از مشهورترین آثار ولتر است که دیدگاه خوشبینانه‌ی بشر به جهان را به سخره می‌گیرد. بر اساس رمان ساده دل آثار سینمایی متفاوتی تولید شده، به عنوان مثال فیلمی در قالب کمدی سیاه به نام «دنیای سفید» در سال 1975 ساخته شد که نتیجه آن دریافت جایزه‌ی «خوشه‌ی طلایی» بود.
فرانسوا ولتر را بیشتر بشناسیم:
ولتر در سال 1694 در پاریس متولد شد. هیچکس گمان نمی‌کرد او روزی به فیلسوفی بزرگ مبدل شود و بعد از چندین قرن همچنان افکار و آثارش محبوبیت زیادی داشته باشد. فرانسوا ماری آروئه ملقب به ولتر، ابتدا در پاریس زندگی‌ می‌کرد. پدرش وکیل و خانواده‌اش قشر سطح پایین جامعه‌ی فرانسه به شمار می‌آمد. او پیوسته با حکومت و کلیسا در فرانسه مشکل داشت، که نتیجه‌ی آن سبب شد تا اولین بار در سال 1726 از فرانسه تبعید شود.
در بخشی از کتاب ساده دل می‌خوانیم:
ساده دل به حسب عادت، با دمیدن خورشید و به بانگ خروس در انگلستان و در کشور «هورونى» «شیپور روز» ش مى‌نامند از خواب برخاست. او همچون جماعت اعیان نبود که کسل و بى‌حال تا وقتى که خورشید به نصف‌النهار برسد در رختخواب مى‌لولند، نه مى‌توانند بخوابند و نه مى‌توانند برخیزند، و در حالتى بین مرگ و زندگى ساعات گرانبهایى را هدر مى‌دهند و باز شکوه مى‌کنند که عمر بس کوتاه است.
او تا وقتى که به خانه برگشت و سرپرست دیر جبل را با خواهر خویشتن‌دارش، شب‌کلاه بر سر، در باغچه دیر به گردش مشغول دید دو سه فرسخ راه رفته و تنها با تیر تفنگ سى شکار زده بود. همه شکارها را به ایشان تقدیم کرد و سپس طلسمى را که همیشه به گردن مى‌آویخت از زیر پیراهن بیرون آورد و از ایشان خواهش کرد تا آن را به پاس پذیرایى گرمى که از وى کرده‌اند بپذیرند. وى در این باره گفت:
این گرانبهاترین چیزى است که من دارم. به من اطمینان داده‌اند: مادام که این شیئى بى‌بها را با خود همراه دارم همواره خوشبخت خواهم بود. اینک آن را به شما هدیه مى‌کنم تا شما نیز همواره سعادتمند باشید.