از متن کتاب:
«پاندیون ناگهان کشف بزرگی کرده بود. چیزی که ناخودآگاه ولی مصرانه کورمال کورمال در جستجویش بود، چیزی که همواره در کاوش وقفه‌ناپذیر ذهنی‌اش به آن بسیار نزدیک بود.
هرگاه مقایسه‌هایی نکرده و طرق نوینی برای هنر خویش جستجو نکرده بود، هرگز به آن دست نمی‌یافت. چیزی که جان دارد، هرگز نمی‌تواند بی‌حرکت باشد، در یک پیکر زیبای زنده هرگز بی‌حرکتی مرده وجود ندارد بلکه تنها لحظه‌ی آرامشی هست که در آن لحظه، جنبشی به کمال رسیده است و دارد به جنبش دیگری، یعنی به ضد خودش، تبدیل می‌شود. هرگاه می‌توانست آن لحظه را ضبط و آن را بار دیگر در ماده‌ی بی‌حرکت ایجاد کند، سنگ مرده زنده می‌شد.»