شالاموف سال ۱۹۷۰ در وولوگدا در شمال روسیه متولد شد. پدرش کشیشی ارتدوکس و مادرش معلم بود. شالاموف سال ۱۹۲۴ به مسکو رفت تا به تحصیل در رشته حقوق بپردازد. او در ۲۲ سالگی  نخستین بار دستگیر شد و به اتهام تحریکات ضدحکومتی به حبس در اردوگاه اورال محکوم شد.
وی سال ۱۹۳۱ به مسکو بازگشت و سال ۱۹۳۷ دوباره دستگیر شد و سپس به منطقه کولیمافرستاده شد. کولیما در شمال شرقی سیبری واقع است و در زمان استالین محل ساختن اردوگاه‌های کار اجباری بود. از این رو زنده ماندن او در این ناحیه چیزی شبیه معجزه بود. شالاموف سال ۱۹۵۶ در حالی به مسکو بازگشت که از دو سال قبل کار روی کتاب «داستان‌های کولیما» را آغاز کرده بود. شالاموف دوازده سال تمام برای نوشتن این کتاب کار کرد و آن را به اثر اصلی خود تبدیل کرد. از آنجا که نفی بلد شالاموف در وطنش حتی تا مدت‌ها پس از مرگش در سال ۱۹۸۲ هم ادامه داشت، این کتاب او در سال ۱۹۸۹ در روسیه منتشر شد.
«قصه‌های کولیما» اثر ادبی شگفت و بی‌نظیر قرن بیستم است. این کتاب مجموعه‌ای‌ است از تجارب مخوف و باورنکردنی زندگی در اردوگاه‌های کار اجباری شوروی که توسط نگاه تیزبین یکی از محکومان نقل می‌شود و به صورت داستان‌هایی پراکنده، تمامی زیروبم‌های دردها و امیدهای این زندگی را بیان می‌کند.»