بالاخره ساعت ده‌ونیم توانست وارد اتاق هفده شود. کارش را شروع کرد. دقیقاً همه‌ی کارهایی را که دیروز انجام داده بود، تکرار کرد، اما وقتی جارو می‌کشید، چیزی روی زمین افتاد. خم شد که آن را بردارد. یک سرباز چوبی را دید که روی زمین افتاده. برگشت و متوجه یک صفحه‌ی شطرنج شد که مهره‌های سفید و سیاه روی آن چیده و بازی نیمه‌تمام رها شده بود. با دقت به مهره‌ای که در دست داشت نگاه کرد. یک پیاده‌ی سیاه بود. سعی کرد آن را سر جایش بگذارد، اما شک کرد؛ چون نمی‌دانست در کدام خانه بوده است... کمی با خودش فکر کرد و این‌گونه خود را قانع کرد که آن سرباز فقط یک مهره‌ی کوچک و بی‌ارزش بوده که مشابه آن در شطرنج زیاد است. پس حتماً خیلی مهم نیست... ناگهان فکر جسورانه‌ای از ذهنش گذشت... او هرگز تا نیمه‌های شب در شانزه‌لیزه گردش نکرده بود، در خیابان‌های بزرگ قهوه نخورده بود، اما می‌توانست با شوهرش مثل زن‌های شیک‌پوش پاریس شطرنج بازی کند.
