ولفگانگ شویتر، برندة جایزة نوبل ادبیات، پس از مرگ زنده شده است و بر رستاخیزش ایمان ندارد، چرا که اصلا رستاخیز را باور ندارد. او جز زندگی چیزی ندارد و یاس و درماندگی او در این است که باید بمیرد و اگر بخواهد بر درماندگی و استیصال خود غلبه کند، باید به مردن معنایی دهد. او تنها هنگامی از عهدة چنین کاری برمی‌آید که از زندگی پرسش کند و آن را به چالش بطلبد و مرگ را هم‌چون برای امری مطلق در نظر بگیرد. تنها در این صورت است که مرگ نقطة اوج زندگی او می‌شود. گفت‌گوی او با کسانی که باید مردن خود را از زبان آنها بشنود در این نمایش‌نامه به تصویر کشیده شده است.