خرقانی عارف نامدار ایرانی که در سال 425 هجری در هفتاد و سه سالگی درگذشته است از شخصیت‌هایی است که تأثیر عمیق و پردامنه در عرفان، ادب، اخلاق، و به طور کلی تاریخ اجـتمـاعی ایـران داشـتـه اسـت. شخصیتـی خـود سـاختـه و چندبُعدی، که زندگیش تا واپسین دم با کار و کوشش کشاورزی و دامپروری همراه بود و گرچه سواد نداشت سخنانش دهان به دهان گشت و سینه به سینه نقل شد و تا روزگار ما رسید و در مـرزهـای ایـران نـیز محصـور نمـاند. نویسنده‌ی کـتـاب، که از پژوهندگان صـاحب‌نظر در عـرفـان اسـلامی و ایـرانی اسـت، بر پایه‌ی آگاهی‌هایی که در تذکره‌ها و منابع گوناگون درباره‌ی خرقانی یافت می‌شود، به بررسی اندیشه‌ها و اقوال او و روابطش با اسلاف، معاصران، و اخلاف پرداخته و ما را با روحیه و منش و اندیشه و اخلاق استثنایی و ممتاز او که سبب شهرتی گسترده و ماندگار شد آشنا می‌کند.