این کتاب با برقراری پیوند میان پویش دریافت و برهم‌کنش میان تئاتر و حافظه آشکار می‌کند که چگونه حافظه و خاطرات تماشاگران بر فرایند دریافت تئاتری تأثیر می‌گذارند. ایده‌ی اصلی کتاب این است که تئاتر، از تجلیات نخستینش تاکنون، اساساً تسخیر شده است. اگر چه در تمام فرم‌های هنری ممکن است متریال به‌کار رفته، بارها و بارها مجدداً مورد استفاده قرار بگیرد، تأکید کارلسن بر این است که میان خاطرات فردفرد تماشاگران و گرایش ظاهراً جهان‌شمول نمایش‌نامه‌نویسان، بازیگران، کارگردانان، طراحان و مدیران به بازیافت عناصر روایی، ژست‌ها، مفاهیم، چیدمان های صحنه و طراحی‌های ساختمان‌ها پیوند نزدیکی وجود دارد.