کتاب قرآن های عصر اموی مقدمه ای در باب کهن ترین مصاحف نوشته فرانسوا دروش برای اولین بار سیر تحول سریع قرآن نویسی طی دوران اموی را بر پایه مجموعه ای از مواد و منابع کهن بررسی کرده است. مولف در این راه ترکیبی از فنون مختلف از جمله خط شناسی، تاریخ هنر، نسخه شناسی، کتیبه شناسی و سیر تحول رسم الخط قرآنی را به کار می گیرد. وی نام مصاحف اموی را از آن رو برمی گزیند که عموم این مصاحف تا پایان حکومت امویان یا دهه های پس از امویان اما متاثر از فضا و نظام مصحف نگاریِ این دوران کتابت شده اند. نتایج حاصل آمده در این کتاب، برخی گزارش های سنتی در باب کتابت قرآن در روزگار نخست را به چالش می کشد و پرتوی تازه بر جایگاه امویان در انتشار دست نوشته های اموی می افکند.