نگاره های ایرانی با داشتن خطوط ظریف و سیال، رنگ های شاداب و شفاف، فضایی بهشت گون را به تصویر می کشند؛ فضایی متناقض با غم، رنج و خشونت.
کامبیز درمبخش اما از همین تناقض برای به چالش کشیدن فضا و استبداد شاهنشاهی بهره برده است. وی انتقادات خود را به صورت استعاری در قالب نگارگری به تصویر کشیده تا آثارش از سانسورهای شاهنشاهی جان سالم به در برند.
درمبخش این مجموعه از آثارش را مینیاتورهای سیاه می نامد. آثاری که بین سالهای ۵۲ تا ۵۴ برای یک روزنامه تهیه شده اند. این دسته از آثار وی تفاوت شگرفی با نمونه های امروزینش دارد و شاید در نگاه نخست باور آن ها با عنوان کارهای درمبخش مشکل به نظر برسد، اما با کمی دقت ردپاهایی از ویژگی های اصلی کار درمبخش در آن ها دیده می شود؛ مانند اهمیت خط به عنوان عنصر اصلی و بیان های خلاقانه و استعاری.
مینیاتورهای سیاه در واقع نمایش دهنده مفاهیمی چون مرگ ایرانیت، اصالت و مقام پست شاهنشاهی است. مایه اصلی این مجموعه، نمایش شخصیت نگاره ها در موقعیتی غیر ملموس و اغلب خشونت بار است.
