محمد ایوبی متولد ۱۳۲۰ در اهواز داستان‌نویس ایرانی بود. وی از معدود نویسندگان دهه چهل است که بعد از انقلاب هم در ایران ماند. او از اعضای قدیم کانون نویسندگان بود. رمان‌های «راه شیری» و «سفر تا سرطان مغول»، همچنین سه‌گانه «آواز طولانی جنوب» از اوست. 
 
«... زن می‌رود. نخست می‌پرسد به چیزی احتیاج ندارم؟ وقتی می‌گویم خیر، دقیق سفره را نگاه می‌کند. چون کم‌وکسری نمی‌بیند، می‌رود. بلند می‌شوم و قدم در شب می‌گذارم و آرام آرام می‌روم توی باغ، حالا بالای سرم منجوق‌‌های درخشان ستاره‌ها است و نفس نسیم که بر لاله‌ی گوش‌های من می‌نشیند. هوای خنک و تازه‌ی باغ را به سینه می‌کشم و لحظه‌ای پلک می‌بندم. صدای محکم پایی، به خودم می‌آورد. سر بر می‌گردانم به طرف صدا. سیاهی مردی بلندبالا، ستبر و بزرگ، انگار با نسیم می‌آید. محو او می‌شوم. صداش آهسته است، اما شب باغ را موج می‌اندازد...»