موسیقی مجلسی نمایش‌نامهٔ تک‌پرده‌ای که آرتور کوپیت آن را در سال 1962 نوشت. به گفتهٔ نویسنده، ایدهٔ ابتدایی آن به سال 1959 بازمی‌گردد. اواخر بهار 1962 آغاز به نوشتن می‌کند و تابستان همان‌سال آن را به پایان می‌رساند. زمان نمایش‌نامه در سال 1938 و مکان آن یک تیمارستان است. نمایش‌نامه دربارهٔ هشت زن است که در بیمارستانی روانی بستری شده‌اند. زن‌های این نمایش‌نامه همگی خود را همچون زنان سرشناس تاریخ می‌انگارند. ژاندارک ، گرترود استین ، سوزان آنتونی ، ملکه ایزابلا ، کنستانز موزارت ، پیرل وایت ، اِمیلیا اِرهارت و اُسا جانسون . هشت زن دور هم جمع شده‌اند چون تصمیم گرفته‌اند تا از حمله‌ای که به باور آن‌ها، قرار است به‌زودی از سوی مردها صورت گیرد، جلوگیری کنند. پزشک این تیمارستان؛ مرد سفیدپوش، در همه‌جا حاضر است تا آن‌ها را تحت نظر داشته باشد. در خلال دیالوگ‌های نمایش‌نامه و با توجه به شرایط زمانی و نشانه‌های موجود در متن، ثابت می‌شود که تنها زن واقعی در این جمع زنان مجنون، زنی است که ادعا می‌کند اِمیلیا اِرهارت است. او اِرهارت واقعی است! و سعی دارد جنون نسبت داده شده به خودش را نفی کند. او به همین دلیل واقعی بودن خود و زندگی‌اش، محکوم به مرگ و نیستی توسط دیگر زنان می‌شود. او کشته می‌شود، چون نقشی را بازی نمی‌کند و خود واقعی‌اش را زندگی می‌کند. بسیاری از منتقدان بر این باورند که این تیمارستان و حضور زن‌ها در آن، گواه دیگری است بر تمام بی‌عدالتی‌ها و بدرفتاری‌های نسبت به زنان که تاریخ آن‌ها را ثبت کرده و این‌چنین به نسل‌های آینده منتقل کرده است.