من به دنبال زبان لال می‌گردم
با خوانش متون ادیان مختلف، درمی‌یابید که متنی که با شما سخن می‌گوید از همه چیز آگاه است و می‌خواهد با هر جمله و بندش شما را هدایت کند؛ چرا که بر این باور است که تمام کلماتش حکمت و مقصودی دارند. راوی در متون ادیان و مذاهب یک دانای کل بزرگ است. زبان این متون، در بستر یک مفهوم ماورایی و زیستنی ایده‌آل پرورش یافته است.
اما برعکس، زبان عارفان و صوفیان زبان دیگری است. زبانی پر از رمز و راز که همیشه به جای توضیح و آشکار ساختن، اشیاء و مقصود را پنهان می‌کند؛ زبانی که همیشه ابراز می‌کند که می‌بیند اما نمی‌تواند بگوید و از گفتن مشاهده‌اش عاجز است. واژگان این زبان ماحصل وجد و تجربه‌ی درونی یک انسان است. انسانی که در درونش جز خودش چیزی نمی‌یابد و حتا حرف‌هایش برای خودش هم گنگ است... .
عارفان هر وقت می‌خواهند دلیل و بهانه‌ای برای حیرت و ابهام در زبانشان بیابند، خودشان را به زبان دانای کل ادیان وصل می‌کنند و در گنگی مطلق جملاتشان، دانای مطلق ادیان را می‌جویند. بر این باورم که در تاریخ کلمات، می‌توان خلأ یک زبان گمشده را دریافت. زبانی که نه زبان دانای کل و حقیقت مطلق باشد نه ماحصل مونولوگ شخصی یک عارف. این زبان می‌تواند زبان حد وسط یا زبان یک پیام‌رسان باشد. زبانی که می‌توان آن را «زبان جبرئیل» نامید.
در این تمثیل، با اتکاء به فرهنگ غنی و عجیب انسان و عرفان، به دنبال زبان جبرئیل‌ام. چرا که جبرئیل تا کنون فقط واسطه‌ی انسان و خدا بوده است و سخنی از خود نگفته است. زبان جبرئیل ترکیب زبان دانایی و نادانی است. از این رو دست به خلق زبانی زده‌ام که در ذهن خود به مرورِ بعضی مفاهیم تاریخ مذاهب و عرفان‌های جهان می‌پردازد و این بار روایت نه از زبان عارفان، بلکه از زبان جبرئیل است. این زبان، روایت راوی‌ای است که هم می‌داند و هم نمی‌داند. زبانی که دیگر زبان نیست... .
گرچه در نهایت، میل و لذت مرا در گرایش به فرهنگ و عرفان ایران زمین در ایجاد این زبان نمی‌توان نادیده گرفت.
چند برگ از این کتاب را اینجا در گوگل بوکز بخوانید.