این کتاب عمده‌ترین رویکرد‌ها را درباره تحلیل فیلم و تمایز میان «عامه پسند» و غیر عامه پسند را بر مبنای مواضع نظری معرفی می‌کند. در هر فصل از رویکردی مشخص صحبت می‌شود اما این رویکرد‌ها از نظر تاریخی منفصل و قابل تفکیک نیستند. این کتاب کوشیده است تا نقاط اشتراک و هم پوشی‌های این رویکد‌ها را نشان دهد. نظریه‌ای که برخی ویژگی‌های رویکرد دیگر را رد می‌کند، احتمالن برخی دیگر از فرضیه‌های آن را دست نخورده باقی می‌گذارد.
در فصل نخست، «فرهنگ توده وار و اقتصاد سیاسی»، جوان هالووز شیوه تحلیل فرهنگ توده وار را بررسی می‌کند و به شرایط پیدایش سینمای عامه پسند و ادعای این نظریه که نتیجه این شرایط نوعی واکنش درونی است، می‌پردازد و نشان می‌دهد چگونه نظریه فرهنگ توده وار حول محور تفکیک میان فیلم عامه پسند و فیلم آوانگارد دوران می‌کند.
در فصل دوم «مولف گرایی و نظریه تالیف فیلم»، هلن استادرت از موضع گیری برخی منتقدان در مقابل نظریه فرهنگ توده وار سخن می‌گوید و این ادعا را رد می‌کند که تولید صنعتی هیچ جایی برای بیان فردی باقی نمی‌گذارد و به کارگردانانی اشاره می‌کند که در داخل نظام استودیویی هالیوود به بیان بینش پیچیده خود پرداخته‌اند.
فصل سوم «نظریه گونه و نقد» موضع گیری گروهی از منتقدان در برابر مولف را نشان می‌دهد. آن‌ها به جای اهمیت به مولف به ساختارهای متنی پرداخته‌اند و تاکید می‌کنند که فیلم سازان درون این ساختار‌ها در حین تولید اثر خویش بر اهمیت معنای نهفته در این اشکال اصرار داشته‌اند.
در فصل چهار «مطالعات ستارگان»، پل مک دانلد رویکردهای گوناگون را در تحلیل ستارگان به کار می‌برد: رویکردهای معنا‌شناسی وتحلیل بینابینی که با تحلیل متن ارتباط دارد و رویکردهای روان کاوی و مخاطب‌شناسی که به شیوه‌های همذات پنداری مخاطبان با ستارگان سینما می‌پردازد.
فصل پنجم «بوطیقا یا فن شعر تاریخی»، هنری جنکینز به بررسی آثاری از نوع دیوید بوردول و کریستین تامپسون می‌پردازد. در این رویکرد در حالی که جایگاهی برای مولف در نظر گرفته می‌شود، اساس کار تعیین جز به جز هنجارهایی است که بر ساختار سبکی فیلم حاکم است و بر شناسایی هر نوع نوآوری فقز در قالب این هنجار‌ها تاکید می‌شود.
در فصل شش «نظریه نمایش»، مارک یانکوویچ حرکت از مارکسیسم آلتوسری به روان کاوی لاکانی را درون نظریه فیلم نمایش می‌دهد. او مفهوم متن واقع گرای کلاسیک، نظریه‌های لذت روایت و مفهوم «بخیه» را بررسی می‌کند و داعیه‌هایی درباره بازسازی سینمای تفاوت جنسی را پیش می‌کشد.
فصل هفت «از فمینیسم روان کاوانه تا فمینیسم عامه پسند» در باب کاربرد‌های روان کاوی برای فمینیسم به کاوش می‌پردازد و دیدگاه‌هایی را بررسی می‌کند که در مقابل فمینیسم روان اوانه قرار گرفته‌اند، اما درون نظریه فیلم به طرز مشخصی مورد غفلت قرار گرفته‌اند.
فصل آخر «مطالعات فرهنگی و فیلم عامه پسند» اندی ویلیس تطور مطالعات فرهنگی و نقشی را که در باز اندیشی در مورد فیلم عامه پسند داشته است را مورد بحث قرار می‌دهد.
