هیچ‌‌کدام از ما بی‌عیب نیست _ این واقعیتی است از انسان‌بودن _ با این‌همه، برای رسیدن به هدف حقیقی خود در این سیاره که در راستای نهایت سودمندی برای دیگران است، با هرآنچه در توان داریم و با هر فرصتی که برایمان باقی مانده، صرف‌نظر از اینکه چقدر این باور تاکنون ما را مجذوب خود کرده و به چنگ گرفته، باید از آن دست بکشیم. «ازخودبیزاری شاید ریشه در گذشتۀ ما دوانده باشد؛ اما بنا نیست آیندۀ ما نیز باشد.» در پس بسیاری از مشکلات ما عاملی اغلب نادیده گرفته‌شده نهفته‌ است. اینکه ما خودمان را چندان دوست نداریم، به خاطر از خودبیزاری‌ست که معمولاً به وقت کار قابلیت‌های خود را دست‌کم می‌‌گیریم و در دام روابطی نه‌چندان مطلوب و نه چندان خوشایند فرو می‌لغزیم؛ از این‌روست که در زندگی‌های اجتماعی‌مان عزت‌نفس خود را باخته و به اضطراب و درماندگی گرفتار می‌شویم. کتاب هنر پذیرش خود از مجموعه کتاب‌های مدرسۀ زندگی آلن دو باتن، با عطوفتی سرشار، پدیدۀ ازخودبیزاری را می‌کاود. می‌پرسد که این احساس از کجا آمده، ما را به چه کارهایی وا می‌دارد، و چگونه می‌توان با مراقبت از پس آن برآمد. لحن آن همزمان امیدوارانه و واقع‌گرایانه است. چه بسا زمان بسیاری از زندگی‌ خود را ‌صرف بیزاری از خود و صرف تاختن به تمام آن چیزهایی که انجام داده‌ایم یا احساس کرده‌ایم، بکنیم، بی‌آنکه بدانیم به‌راستی با چه چیزی طرف هستیم.