در این کتاب به کمک ایده‌های مارکسیستی، فمینیستی و نشانه‌شناختیِ معاصر تفسیر بدیع و نافذی از قریب به اتفاق نمایشنامه‌های اصلی شکسپیر ارائه شده است. نویسنـده با خوانش‌هایی نزدیک از متـن نمایشنـامه‌ها، بر شماری از مسئله‌ها و تعارض‌های اصلیِ هنر نمایشی شکسپیر پرتو افکنده است ــ علی‌الخصوص تضاد میان کلمات و اشیا، یا بدن و زبان ــ و آن‌ها را در حوزه‌هایی نظیر قانون، جنسیت و طبیعت بررسی کرده است. به‌زعم ایگلتون، شکسپیر در کار خود با زبان و میل، مانند نوعی «مازاد» بر بدن، نقش‌های ثابت اجتماعی و سرشت بلاتغییر انسان رفتار کرده. اما شیوۀ پرداختن به این «مازاد» در نمایشنامه‌ها دوگانه و دوپهلو است؛ هم از جهتی قدرت این مازاد به‌مثابۀ منبع و سرچشمۀ خلاقیت بشری ستایش شده است و هم، از جهت دیگر، وحشتی از نیروی آشوبناک و تخطی‌آفرین این مازاد در نمایشنامه‌ها به‌چشم می‌خورد. در زیرِ سطح این ابهام‌ها و دوگانگی‌ها، اما، نزاع ایدئولوژیک عمیق‌تری میان سنت‌گرایی فئودالی و فردگرایی بورژوایی به‌عنوان یک فرم جدید نوظهور در جریان است. ایگلتون، به‌کمک نظریه‌های مرتبط با زبان، جنسیت و جامعه می‌کوشد آنچه تاکنون در نمایشنامه‌های شکسپیر حاضر اما پنهان مانده بود به سطح آورد و از رازورمز هنر شکسپیر پرده بردارد.