«پیرمرد و دریا»، اثر جاودانه ارنست همینگوی، به قلم نجف دریابندری، مترجم چیره‌دست کشور، به فارسی برگردانده شده است. این کتاب را همینگوی در سال ۱۹۵۱ زمانی که در کوبا به سر می‌برد، نوشت، اولین بار آن را در یک مجله چاپ کرد و سرانجام در ۱۹۵۲ به صورت یک کتاب به چاپ رساند. در داستان همینگوی، پیرمردی ماهیگیر و فروتن به نام سانتیاگو که هشتاد و چهار روز است ماهی نگرفته ، خسته، رنجور و تکیده، اما امیدوار هر روز به دریا می‌رود، او به جایی که همه ماهی می‌گیرند، نمی‌رود؛ چرا که به دنبال چیز دیگریست. او دورتر از دیگران می‌رود تا آنچه را که می‌جوید، بیابد. سانتیاگو شاگردی به نام مانولین دارد که والدینش، او را از همراهی کردن با پیرمرد باز می‌دارند، والدین مانولین معتقدند که پیرمرد دچار بد شانسی شده و بهتر است که مانولین شاگرد ماهیگیر خوش‌شانس‌تری بشود؛ با این وجود، مانولین هر شب وقتی که پیرمرد از ماهیگیری باز می‌گردد، به او سر می‌زند، برایش غذا می‌آورد و وسایل ماهیگیریش را تمیز و مرتب می کند. در هشتاد و پنجمین روز ماهیگیری..... قسمتی از کتاب را با هم می‌خوانیم: «پیش از آنکه کاملاً صبح شود، پیرمرد طعمه‌هایش را در آب انداخته بود و قایق را به دست جریان سپرده بود. یکی از طعمه‌ها هفتاد و دو متر پایین رفته بود. دومی سی و پنج متر و سومی و چهارمی تا صد و هشتاد و دویست و بیست و پنج متر در عمق آبی آب پایین رفته بودند. طعمه‌ها سرازیر آویزان بودند و میله قلاب توی طعمه ماهی‌ها فرو رفته بود و محکم شده بود و تمامی نوک و خمیدگی سوزن قلاب را ساردین تازه پوشانده بود. سوزن قلاب از یک چشم ساردین‌ها فرو رفته بود و از چشم دیگرشان درآمده بود. چنان‌که روی نوک سوزن فولادین نیم‌تاجی از گل درست شده بود. هیچ جای قلاب نبود که برای یک ماهی بزرگ، خوشبو و خوشمزه نباشد.» سانتیاگو، شخصیتِ محوری این داستان به دنبال یک دگرگونی است تا به اطرافیانش نشان دهد که هنوز هم تواناست. نویسنده، دست مخاطب خود را می‌گیرد و پا به ‌پا پیش می‌برد و سرانجام از ماهیگیری ساده، انسانی والا و توانا می‌سازد. جدال دیرپای انسان و طبیعت این بار در هیاتی شکوهمند ترسیم شده است. جدالی که پیروز محتوم آن، انسان است؛ موجودی برخاسته از طبیعت و فراتر از آن؛ چنان که همینگوی می نویسد: «آدمی می‌میرد، اما شکست نمی‌خورد.»