از زمانی که ریچارد داکینز در کتاب ژن خودخواه نوشت «اگر روزی موجودات برتر فضایی از زمین بازدید کنند اولین پرسش‌شان برای ارزیابی سطح تمدن ما این است که: آیا آن‌ها هنوز تکامل طبیعی را کشف کرده‌اند؟»  بیش از ۴۰ سال می‌گذرد. گرچه از زمان داروین، در مدتی بیش از یک قرن، تلاش‌های زیادی برای درک و توضیح سرشت انتخاب طبیعی از سوی مجامع علمی صورت گرفته است، اما کتاب ژن خودخواه این مبحث را با نگاهی نو و نگارشی همه‌فهم وارد اذهان و فرهنگ عمومی کرد. ایده‌ی محوری کتاب ژن خودخواه این است که تنازع بقاء و تقلا برای نامیرایی و جاودانگی در سطح ژن‌ها رخ می‌دهد و افراد، خانواده و گونـه‌ها صرفا حامل‌هایی برای ژن‌ها و گذر آن‌ها از نسلی به نسل دیگر هستند. در این دیدگاه،  از آنجا که ژن‌ها –  به زبان استعاره – خودخواه‌اند، رفتارهای تمام موجودات زنده در خدمت آن‌هاست و در واقع، بدن هر موجود یک مستعمره ژنی و ماشین بقاء ژن-‌هاست.