رمان کتابفروشی نویسندگان فقید با جمله‌ی عجیب و تکان‌دهنده‌ی فوق آغاز می‌شود. گوینده‌ی این جمله که تا پایان اثر نقش راوی ماجراها را بر عهده دارد، زنی‌ست حدوداً چهل ساله که در جست‌وجوی همسر خود، به شهر پاریس عزیمت می‌کند. ماجرا از این قرار است که رابرت، همسر راوی، ناگهان و بدون باقی گذاشتن هیچ ردی از خود غیبش می‌زند و هیچ تلاشی هم برای مطلع ساختن خانواده‌اش از وضعیتی که دارد نمی‌کند. در پی این ماجرا، همسر او دست فرزندانش را می‌گیرد و به قصد اقامت در پاریس، جایی که گمان می‌کند شوهرش را در آن خواهد یافت، محل زندگی‌اش را ترک می‌کند. آیا او نقشه‌ای برای پیدا کردن همسرش دارد؟ راستش را بخواهید، نه! با این حال، نیرویی غریزی به پیش می‌راندش. چرا که باور دارد همسرش (که نویسنده‌ای‌ست چیره‌دست) دلیلی موجه برای ترک کردن او و بچه‌هایشان دارد. باری، راوی داستان در پاریس برای گذران زندگی مجبور به کار کردن در یک کتابفروشی کوچک می‌شود؛ جایی که در آن برخلاف انتظارش، به سرنخ‌هایی مهم درباره‌ی سرنوشت شوهر خود برمی‌خورد...