لولا لافون، نویسنده، خواننده و موسیقی‌دان فرانسوی، متولد سال 1974 است و یکی از مطرح‌ترین چهره‌های ادبیات معاصر فرانسه به شمار می‌رود. پدرش فرانسوی و مادرش اهل رومانی بود و او دوران کودکی خود را در بلغارستان و رومانی گذارند؛ در دل دو کشور کمونیستی و نیز در فضای ادبیات، چون والدین‌اش معلم ادبیات بودند. اولین رمانش، تب غیرقابل معامله، سال 2003 منتشر شد و علاوه بر اقبال از سوی منتقدان ادبی و مخاطبان ادبیات، نامزد دو جایزه‌ی ادبی شد. موفقیت این کتاب با دو رمان بعدی لافون ادامه پیدا کرد: خودم را بابت آن تسلی می‌بخشم (2007) و ما پرندگان طوفان‌ایم که از راه می‌رسیم (2011) که چند جایزه‌ی ادبی را به خود اختصاص دادند و به زبان‌های دیگر ترجمه شدند. این سه رمان، علاوه بر تسلط لافون به ادبیات، جهت‌گیری‌های فکری و سیاسی او از قبیل آنارشیسم، ضد‌فاشیسم و فمینیسم را نمایان می‌کردند که در مقاله‌هایی که برای نشریه‌های مختلف می‌نوشت بیش‌تر آشکار ‌شدند. موفقیت اصلی لولا لافون، سال 2014، با رمان کمونیست کوچکی که هرگز نمی‌خندید به دست آمد. این رمان، ماجرای زندگی نادیا کومانچی، دختر ژیمناست اهل رومانی را روایت می‌کند که در چهارده‌سالگی پدیده‌ی المپیک سال 1976 مونترال شد و کل زندگی‌اش تغییر کرد. در این رمانِ مستندِ تخیلی که خود نویسنده آن را «زندگی‌نامه» نمی‌داند، لافون علاوه بر ارائه‌ی تصویری درست از جو حاکم بر رومانی آن دوره، موشکافی دیکتاتوری کمونیستی و ماجراهای جنگ سرد، به دختر نوجوانی نزدیک می‌شود که به‌رغم قهرمانی در المپیک و شهرت جهانی، هنوز می‌خواهد مثل همه‌ی دخترهای هم‌سن خود با عروسک‌اش بازی کند. این رمان برنده‌ی بیش از ده جایزه‌ی ادبی شد و به بسیاری از زبان‌ها ترجمه شده است.