راویِ انقلابی‌ترین رمان داستایوفسکی، مردی ناشناس است؛‌ کسی که تا انتها نامش را نخواهیم فهمید. او که از زندگی روزمره‌ی خود فاصله گرفته، شروع به نوشتن می‌کند. او سنگینی بار یک خاطره‌ی قدیمی را بر شانه‌هایش احساس می‌کند و امیدوار است که با نوشتن، آن خاطره او را رها سازد. او خود دلیل نوشتنش را این‌گونه شرح می‌دهد. مرد زیرزمینی، این راوی بی‌نام و نشان چهل‌ساله که سابقاً کارمند دولت بوده، در دو بخش داستان یادداشت‌های زیرزمینی را به پیش می‌برد. او در قسمت اول به شرح دیدگاه‌ها و احساساتش می‌پردازد. در واقع بخش اول رمان یک مونولوگ تلخ است. او نومیدانه تلاش می‌کند تا علتی برای بودن در صحنه‌ی هستی بیابد. خودآگاهی بیش از حد روایتگرِ داستان در بسیاری از موارد به خودسرزنش‌گری منجر می‌شود. او در قسمت دوم از حوادث زندگی‌اش سخن می‌گوید.