گدار یکی از شاخص‌ترین چهره‌ها در جنبش یا موج نوی سینمای فرانسه -که اواخر دههٔ ۱۹۵۰ و اوایل دههٔ ۱۹۶۰ میلادی پا گرفته و بالیده است - به‌حساب می‌آید و در زمرهٔ مهم‌ترین شخصیت‌ها یا فیلم‌سازانِ مؤلف در سینمای مدرن دنیا است.
بیراه نیست اگر بگوییم سینما دوبار در فرانسه زاده شده است؛ اول، آن‌گاه که به‌دست برادران لومی‌یر اختراع شد و دیگر، وقتی که سینمای موج نو برآمد و مناسبات دست‌وپاگیر رسمی عمدتاً معطوف به اقتباس‌های ادبی به‌شکل روایت‌های تصویری یا سینمایی شد و ملاحظات بورژوازی و سنتی، خواه در مضامین یا در روند تولید فیلم را زدود و دگرگون کرد یا دست‌کم امکانِ چنین دگرگونی‌ای را فراهم نمود.
کتاب «سرنوشت(های) سینما» نه درباره موج نو است و نه آن‌قدرها درباره سینما؛ بلکه سه گفت‌وگو با ژان لوک گدار در سال ۲۰۰۰ است؛ از وقتی مشغول تدوین فیلم در ستایش عشق بوده تا بعدتر که آن را اکران کرده است.سوال‌هایی که در این مصاحبه‌ها از گدار پرسیده شده است پیرامون تحولات جهانی و تجربه او از تحولات است. جالب این جا است که گدار برای پذیرش این مصاحبه از مصاحبه‌کندگان درخواست کرده که نوار وید‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ئویی فیلم «درخشش» استنلی کوبریک را برایش ببرند و در غیر این صورت قید مصاحبه را بزنند:
«نوار ویدئویی «تلألو» را روی میز کار او می‌گذاریم. حال‌وروزمان مثل آن است که در بازی پوکری شرکت کرده باشیم و پیش از نفر دیگر شرط‌مان را روی میز قمار گذاشته باشیم. در تمام طول مصاحبه، گدار با رغبت پابه‌پای ما پیش می‌آید و به سؤال‌هایمان جواب می‌دهد.»
گفت‌وگوهای این کتاب نشان می‌دهد که انسجام و تعالی ذهن و کمال فکری چگونه و چقدر می‌تواند در گذار از سدهٔ بیستم به سدهٔ بیست‌ویکم راه‌گُشا بوده باشد. توضیح و تبیین این گزاره به‌درستی، تمام‌عیار و بی‌کم‌وکاست، در گفت‌وگوها و رفتار و عزم‌ و آهنگ او بازیافتنی است.