کتاب «باستان شناسی سینما و خاطره قرن» را « یوسف اسحاق پور» نوشته است. کتاب را «مریم عرفان» ترجمه کرده است. در مورد گدار آمده است: «گدار را فرزند هراسناک سینمای موج نو خوانده‌اند چراکه در دهه ۱۹۶۰ با تلاش جنجال‌گونه‌ای می‌خواست با نهادهای خشک و پژمرده سیاسی و اجتماعی بستیزد. او بود که از پیشگامان کنفدراسیون‌های همگانی کارگری خواست در سخنرانی تلویزیونی ژنرال دوگل خرابکاری کنند؛ و همو بود که وقتی آندره مالرو به فرمانبرداری از گلیست‌ها می‌خواست هنری لانگلوا از پایه گذاران سینما تک فرانسه را از مدیریت آن بنیاد برکنار کند رهبری اعتراضی چشمگیر را بردوش گرفت و آوا درداد که کشورش اندیشار "فرانسه‌ی آزاد" را به دور ریخته‌است؛ و همو بود که به یاری تنی چند در ماه می۱۹۶۸ جشنواره کان را به هم زد؛ و همو بود که در درگیری‌های کارگری کارخانه "رودیاستاً دوربین فیلمبرداری را بسان سلاح بکار گرفت و باز همو بود که به گوینده‌ی تلویزیونی گفت که به انگاره‌های رویدادها نگاه نمی‌کند و سپس به او پشت کرد.»
کتاب با بحث درباره تاریخ سینمای گدار آغاز می شود و سپس به بحث درباره زیبایی شناسی سینما کشیده می شود.
گدار رادیکال، گدار عاشق هنر، گدار چریک و گدار منتقد، همه در «باستان شناسی سینما و خاطرات یک قرن» موجود است اما هسته اصلی کتاب تاریخ سینمای گدار است و در یک روند تاریخی تحلیلی به فیلم های او می پردازد. ژان لوک گدار را امروزه رادیکالترین، سیاسی ترین و آوانگاردترین کارگردان تاریخ سینما می نامند، کسی که در هر اثرش سینما را به شکلی متفاوت به جامعه بشری عرضه کرد. گدار با فیلم ویدئویی تاریخ های سینما نشان می دهد که به دلیل اینکه سینما، با تصاویر سخن می‎گوید، به عبارتی دیگر سینما چیزی جز تصویر نیست بنابراین قلمی که از تاریخ سینما می نویسد باید از جنس تصاویر باشد.