«ابن خلدون» نخستین کسی است که علمی را که امروز جامعه شناسی خوانده می شود، با عنوان علم عمران در نوشته های ارزشمند خود به کار برد. آثار او مانند دیگر علوم رشد یافته در تمدن اسلامی، از قرن چهارده میلادی به لاتین ترجمه شد و در اروپا نشر یافت و از قرن نوزدهم میلادی، اندیشمندانی به تدوین علم جامعه شناسی پرداختند و اغلب گزاره ها را که ابن خلدون وضع کرده بود، در دانش خود به کار گرفتند. بادیه نشینی و شهرنشینی به جامعه شناسی ایلات و عشایر، روستایی و شهری تبدیل شد و بحث دربارة عصبیت خویشاوندی و عصبیت دینی، تحت عنوان مشروعیت حاکمیت، به انواع تازه ای از مشروعیت انجامید. مجموعة حاضر که به قلم گروهی از استادان و صاحب نظران علوم اجتماعی، تاریخ، فلسفه و علوم سیاسی فراهم آمده، بازخوانی اندیشه های این اندیشمند مسلمان در قالب گزاره های علمی و اجتماعی دنیای معاصر است. عنوان برخی از مقالات عبارت اند از: مفهوم نسل از دیدگاه ابن خلدون/ صادق آیینه وند؛ جایگاه تحولات نسلی در اندیشة ابن خلدون/ تقی آزاد ارملی؛ ابن خلدون؛ سنت و تجدد در تاریخ نگری و تاریخ نگاری/ داریوش رحمانیان؛ و میراث ابن خلدون و مشکل ناکارآمدی علوم اجتماعی در ایران/ جواد افشارکهن.