دورکیم در این اثر مهم‏ترین و الزامی‌ترین وظیفه اخلاقی عصر معاصر را عدم تعرض به فرد می‏داند و حفظ احترام به فرد و حتی عدم تعرض به اموال فرد که کاملاً در تضاد با اخلاق دوران قدیم است که فردیت اهمیتی ندارد و در عوض مهم‏ترین و الزامی‌ترین وظیفه اخلاقی حفظ حرمت خانواده است و نظم‌ مذهبی و نظم سیاسی و کوچکترین تهدیدی برای ساختار سیاسی و کوتاهی نسبت به خدایان و نقض وظایف خانوادگی مجازاتی سخت به همراه دارد. مسئله‌ای که دورکیم با آن روبه‏روست دلایل این تحول و اهمیتی است که فرد پیدا می‏کند که حتی حفظ مال و اموال فرد هم در قانون با ضمانت اجرایی کیفری مهر تأیید می‌خورد. از اینجاست که دورکیم منشأ حق مالکیت را مورد کندوکاو قرار می‏دهد و به روابط اخلاق قرارداد می‏رسد و به اوج این روابط که قراداد توافقی است و بر رضایت فرد استوار است و بر فقدان هیچ فشار و اجباری. سپس از آن فراتر رفته و به قرارداد منصفانه می‏رسد که مبادله‏ای است از موضع برابر.