اصلاحات ارضی در ایران که قرار بود رابطه ی ارباب - رعیتی را در کشور ملغی سازد و زارع را به دهقان صاحب زمین و ارباب را به مالک ارضی کشاورزی مکانیزه تبدیل کند، هم برنامه ای بود برای نوسازی کشاورزی، و هم پروژه ای برای برقراری پیوندی مستحکم میان شهر و روستا. منطقی که در این کتاب و در مورد استان کردستان، گام به گام و روستا به روستا پیگیری و توصیف شده و همه ی پیامدهای اجتماعی، اقتصادی و سیاسی اش مورد مداقه قرار گرفته اند. اصلاحات ارضی در کردستان همچنین روشن کرد که علی رغم تمامی تلاش های پرهزینه و گاه بی دلیل رضاشاه در سرکوب عشایر و ایلات، نظم عشیره ای همچنان به عنوان یکی از ارکان نظم سیاسی به حضورش ادامه داده بود و توان آن را داشت که زمینه ساز ائتلاف های سیاسی اش شود که منطق وجودی شان فقط به واسطه ی سازو کارهای هویتی پیشامدرن قابل درک است. با این همه و همانطور که در این کتاب به روشنی توضیح داده می شود، برنامه ی اصلاحات ارضی این توان را داشت که بر این نظم های سیاسی دوران ماضی فائق آید و مقوله ی ملت را با تمامی معانی ای که بر آن مترتب است در جای آن ها بنشاند.