«در پایان فصل چهارم کتاب داریوش و ایرانیان، بعد از توصیف مرگ کورش، والتر هینتس می‌پرسد که «کدام دستاورد این چهره‌ی نامدار تاریخ ویژه و ماندگار بود؟»
…با نظری اجمالی به گذشته از خود می‌پرسیم کدام دستاورد این چهره‌ی نامدار تاریخ ویژه و ماندگار بود؟ و به این نتیجه می‌رسیم که کورش نخستین کسی بود که یک امپراتوری جهانی تأسیس کرد. پیش از او هم امپراتوری‌های بزرگی مانند امپراتوری آشور وجود داشتند، اما نه جهانی مانند امپراتوری پارس‌ها به رهبری کورش. آیا این امپراتوری فقط حاصل تمرکز خشک و خالی قدرتی بود که سودش تنها نصیب پارس‌ها می‌شد؟ آیا کورش فقط چنگیز خان جهان باستان بود؟ مسلماً نه. جای افسوس فراوان است که کورش مانند داریوش به معاصران و آیندگان از تصوری که از خود داشته گزارشی نکرده و از انگیزه‌ی کارهای خود چیزی نگفته است. احتمالاً کورش تأسیس یک امپراتوری را رسالتی می‌پنداشت برای اشاعه‌ی اَشَه در جهان. به همان معنایی که منظور زرتشت بود. اما اگر هم بخواهیم بگذریم از این‌که مؤسس امپراتوری با خود چه اندیشیده و خواهان چه چیزی بوده است، باید هنوز روشن کنیم که ما چه ارزشی برای بنیان‌گذاری او قائلیم. البته تأمل در این معنا سؤال اساسی وجود بشر را پیش می‌کشد- سؤوال درباره‌ی معنی و مفهوم تاریخ جهان.»