در کتاب «تاریخ فرودستان» تأکید بر نگارش تاریخی است که تاریخ را منحصر به منافع دولت – ملت‌ها نبیند و رویدادهای تاریخی را نه براساس نقش نخبگان و سیاستمداران و دولتمردان در این رویدادها، بلکه براساس نقش و عاملیت کسانی روایت و تحلیل کند که جزو فراموش‌شدگان تاریخ‌اند. این اشخاص همان کسانی‌اند که «فرودست» نامیده می‌شوند؛ فرودست در مطالعات فرودستان نه فقط به‌معنای تهیدستان اقتصادی، بلکه، چنانکه آنتونیو گرامشی معتقد است، به‌معنای همۀ کسانی‌ست که در جامعه جایگاهی اقلیتی و حاشیه‌ای یافته‌اند. کتاب «تاریخ فرودستان» را می‌توان نقدی هم به تاریخ‌‌نگاری‌های مرسوم درباره مدرنیزاسیون در ایران به حساب آورد. در کتاب «تاریخ فرودستان» به چگونگی مواجهۀ فرودستان با مدرن‌سازی آمرانۀ ایران و پذیرش و ردّ این مدرن‌سازی از جانب آن‌ها پرداخته شده است. در کتاب «تاریخ فرودستان» ایران مدرن با رویکردی مورد بررسی قرار گرفته که متفاوت با رویکردهای مبتنی بر تاریخ‌نگاری‌های ملی و استعماری است. طبق این رویکرد، تاریخ اجتماعی کارگری به مبارزات تشکل‌های کارگری منحصر نیست و وارد زندگی روزمره و عادی کارگران می‌شود و فرهنگ کارگری را واکاوی می‌کند تا از این طریق به تاریخ‌نگاری‌ای مبتنی بر مطالعات فرودستان دست یابد.