تجربه و طبیعت نسخۀ مبسوط و بازنگری‌شدۀ سخنرانی‌های جان دیویی در سال 1925 است. دیویی در این کتاب رویکردش را به مسئلۀ دانش شرح می‌دهد، به راه‌حل‌های سایر نظام‌های فکری برای این مسئله می‌پردازد و دیدگاه‌هایش را دربارۀ رابطۀ میان جهان خارج، ذهن و دانش شرح و بسط می‌دهد. او در ابتدا روش فلسفی را بررسی می‌کند و رابطۀ متقابل میان تجربه و طبیعت را می‌شکافد. دیویی در چارچوب «طبیعت‌گراییِ تجربی» تحلیلی از تجربه، شکل‌گیری قانون، نقش زبان و عوامل اجتماعی در دانش، ماهیت ذهن و رابطۀ غایی میان ذهن و ماده به دست می‌دهد. او در این کتاب، همچون سایر آثار فلسفی دوران پختگی‌اش، سعی می‌کند با بهره‌گیری از مفهوم زبان بر شکاف دیرین میان طبیعت و تجربه پل بزند. پژوهش دیویی دربارۀ مسائل محوری فلسفه، با همۀ عمقی که دارد، به‌راحتی قابل‌فهم است. او به موضوعات گوناگون و گسترده‌ای می‌پردازد و نکات ارزشمندی مطرح می‌کند؛ از مردم‌شناسی مالینوفسکی گرفته تا گرانش، تکامل و نقش هنر. دانشمندان، فیلسوفان و علاقه‌مندان و پژوهشگران تاریخ تفکر از نوشتۀ این متفکر قرن بیستمی بهرۀ وافری خواهند برد.